GO Suriname, een uitwisselingspilot voor Surinaamse en Nederlandse ICT studenten is weer ten einde. Het project is een initiatief van interactief productiebureau Us Media, Spang Makandra Studio , ROC Midden Nederland en het Natuurtechnisch Instituut Suriname (NATIN).
De pilot is bewust opgezet voor Suriname en Nederland. De jonge bevolking van Suriname en het feit dat er in Nederland veel studenten zijn met een Surinaamse achtergrond bieden de ideale voedingsbodem voor deze uitwisselingspilot.
Wat hield dit nu in ook alweer in?
In december 2008 verbleven zes Nederlandse ICT-studenten veertien dagen in gastgezinnen en werkten aan ICT gerelateerde projecten. Daarnaast bezochten zij relevante bedrijven. Ook de ervaringen met culturele verschillen van het dagelijks leven waren onderdeel van het programma. In mei 2009 kwamen de zes Surinaamse 'gastheren' naar Nederland. Hier volgden zij eenzelfde programma.
Alle ervaringen van de uitwisseling in December zijn te lezen op dit blog.
De studenten zijn tevens gevraagd na elke uitwisseling hun ervaringen te presenteren bij Us Media. Bijgewoond door mensen van het ROCMN, Spang Makandra en het NATIN.
Voor de initiatiefnemers erg leuk om te zien en natuurlijk ook erg leerzaam.
Bijgevoegd de presentaties van beide studenten uitwisselingen.
Presentatie maart 2009
Een presentatie over het verblijf in Suriname.
Een impressie van Suriname
Presentatie mei 2009
De Surinaamse studenten in Nederland.
Hierin vertelden de studenten over de projecten waar ze aan gewerkt hebben en de bedrijven die bezocht zijn.
Presentatie bedrijfsbezoek : bedrijfsbezoeken
Het project : computers assembleren.
Ook hun ervaringen van hun reis- en verblijf kwamen aan bod. Zie reis- en verblijf
Om de culturele verschillen te ervaren hebben zij ook in hun vrije tijd activiteiten ondernomen. Zie vrije tijd
Bij de presentatie in mei waren niet alleen alle studenten en initiatiefnemers aanwezig, maar ook de Wereldomroep! Deze maakte een reportage over GO Suriname. Beluister hier het fragment.
Resultaat
Al met al zijn de studenten tevreden over de uitwisseling en hebben ze veel geleerd. De door hun opgemerkte verbeterpuntjes worden meegenomen in de evaluatie. Unaniem zijn ze het er over eens dat ze zeker contact met elkaar blijven houden!
GO Suriname zette de eerste stappen op weg naar een succesvol terugkerend internationaal uitwisselingsprogramma voor ICT- studenten. De resultaten van de pilot kunnen in de toekomst ook worden gebruikt voor studentenmobiliteit naar andere landen in Latijns-Amerika en Azië en voor de op handen zijnde ICT beroepsopleiding op MBO-niveau is Suriname.
donderdag 24 september 2009
vrijdag 19 december 2008
Woensdag en Donderdag
Woensdag hebben we dan eindelijk ons project opgeleverd. Men. Karim (de systeembeheerder) is even gaan kijken naar ons werk en hij was tevreden. Leuk om een echt project op te leveren en alles werkt zoals het gepland was.
S`morgens kwam er een journalist en een fotograaf om ons te interviewen en een stukje over ons in de krant (“de ware tijd”) te zetten.
De server die Pim en zijn groepje hadden geïnstalleerd heeft het begeven, net 1 dag nadat Pim weg is (die is dinsdags terug naar Nederland gegaan omdat hij later die week op vakantie zou gaan met zijn familie). Waarschijnlijk is het een hardware probleem waardoor de server is gecrasht. Werner had me in eerste instantie gevraagd of ik die weer kon opbouwen maar later zijn de plannen gewijzigd en zullen we een netwerk opleveren zonder server. Daar zullen we nog wel wat aanpassingen voor moeten doen, maar een werkend netwerk zullen ze krijgen!!
Donderdag kon ik lekker uitslapen tot 7:00 (normaal staan we op om 5:15/5:30) omdat we een bedrijf zouden bezoeken (Telesur).
Dit keer zouden we niet met de auto gaan maar eens reizen zoals ze hier regelmatig ook wel eens reizen namelijk met het bootje de surinamerivier oversteken en daarna nog een klein stukje lopen. De boot was echt zoals je wel eens op de televisie ziet, heel dun met een dakje erop en in allerlei kleuren geschilderd. Zo`n overtocht kost maar 1,50 SRD (ongveer €0,50), en de boot vertrekt pas als die vol is. Wel grappig, gelukkig hoef je nooit zo lang te wachten rond dat tijdstip want er komen genoeg mensen.
Toen we er aankwamen was Werner er al met voor iedereen een krant. En ja hoor, we stonden er in. Leuk, ik sta in een Surinaamse krant met mijn naam en foto.
De rondleiding bij Telesur was best leuk, we kregen een uitgebreide rondleiding die naar mijn idee ook wel in 2 uur had gekund. Nu waren we begonnen om 9:00 en waren we pas om 14:30 klaar. Ja het duurde wel erg lang, maar we zijn op plaatsen binnen het bedrijf geweest waar niet iedereen komt en kregen een goede uitleg. We zijn net als bij digicel in de serverruimte geweest en maar die van Telesur was wel even wat groter als die van digicel.
We kregen tot 2 keer toe wat te eten en te drinken en na afloop kregen we een complete lunch mee naar huis (kip met rijst en kouseband en natuurlijk weer iets te drinken) naast een leuke sleutelhanger, petje en een pen met zoals het hoort het Telesur logo. Daar kan Nederland een voorbeeld aan nemen.
Telesur had zelfs een programmaboekje voor ons gemaakt dat er zo uitzag;
9:00 ontvangst gasten Keizerstraat.
9:15 - 9:45 inleiding door dhr. K. Welzijn in de kantine.
10:00 – 10:45 rondleiding op de afdeling Management Informatie Systemen (MIS) door dhr. R. Hahn.
11:00 – 11:45 Rondleiding op de afdeling Exploitatie Onderhouds Centrale (EOC) door dhr. D. Tjen A Kwoei.
11:45 – 12:15 Rondleiding op de afdeling Transmissie dienst (TRADI) door dhr. H. Bottse.
12:15 – 12:30 Vertrek naar centrum 2 aan de van `t Hogerhuysstraat.
12:30 – 13:15 Centrum 2 (TRADI) Rondleiding door dhr. Wijnhard.
13:15 – 13:45 Rondleiding op de afdeling internet en multimedia diensten door dhr. M. Noten.
14:00 Vertrek naar keizerstraat.
Bij het zien van het programma keek ik Werner en Roland aan en zag aan ze dat wat ik dacht ze ook dachten. Ik had niet verwacht dat het zo lang zou duren. Maar goed, uiteindelijk was het echt leuk en bijzonder om eens achter de schermen te kijken bij een groot Telecommunicatie bedrijf.
Na het bezoek aan Telesur zijn we met een aantal nog ff een uurtje Paramaribo in geweest.
Toen ik eenmaal thuis was heb ik mijn vermoeide voeten in de hangmat gelegd en ben ik in slaap gevallen.
matthijs
S`morgens kwam er een journalist en een fotograaf om ons te interviewen en een stukje over ons in de krant (“de ware tijd”) te zetten.
De server die Pim en zijn groepje hadden geïnstalleerd heeft het begeven, net 1 dag nadat Pim weg is (die is dinsdags terug naar Nederland gegaan omdat hij later die week op vakantie zou gaan met zijn familie). Waarschijnlijk is het een hardware probleem waardoor de server is gecrasht. Werner had me in eerste instantie gevraagd of ik die weer kon opbouwen maar later zijn de plannen gewijzigd en zullen we een netwerk opleveren zonder server. Daar zullen we nog wel wat aanpassingen voor moeten doen, maar een werkend netwerk zullen ze krijgen!!
Donderdag kon ik lekker uitslapen tot 7:00 (normaal staan we op om 5:15/5:30) omdat we een bedrijf zouden bezoeken (Telesur).
Dit keer zouden we niet met de auto gaan maar eens reizen zoals ze hier regelmatig ook wel eens reizen namelijk met het bootje de surinamerivier oversteken en daarna nog een klein stukje lopen. De boot was echt zoals je wel eens op de televisie ziet, heel dun met een dakje erop en in allerlei kleuren geschilderd. Zo`n overtocht kost maar 1,50 SRD (ongveer €0,50), en de boot vertrekt pas als die vol is. Wel grappig, gelukkig hoef je nooit zo lang te wachten rond dat tijdstip want er komen genoeg mensen.
Toen we er aankwamen was Werner er al met voor iedereen een krant. En ja hoor, we stonden er in. Leuk, ik sta in een Surinaamse krant met mijn naam en foto.
De rondleiding bij Telesur was best leuk, we kregen een uitgebreide rondleiding die naar mijn idee ook wel in 2 uur had gekund. Nu waren we begonnen om 9:00 en waren we pas om 14:30 klaar. Ja het duurde wel erg lang, maar we zijn op plaatsen binnen het bedrijf geweest waar niet iedereen komt en kregen een goede uitleg. We zijn net als bij digicel in de serverruimte geweest en maar die van Telesur was wel even wat groter als die van digicel.
We kregen tot 2 keer toe wat te eten en te drinken en na afloop kregen we een complete lunch mee naar huis (kip met rijst en kouseband en natuurlijk weer iets te drinken) naast een leuke sleutelhanger, petje en een pen met zoals het hoort het Telesur logo. Daar kan Nederland een voorbeeld aan nemen.
Telesur had zelfs een programmaboekje voor ons gemaakt dat er zo uitzag;
9:00 ontvangst gasten Keizerstraat.
9:15 - 9:45 inleiding door dhr. K. Welzijn in de kantine.
10:00 – 10:45 rondleiding op de afdeling Management Informatie Systemen (MIS) door dhr. R. Hahn.
11:00 – 11:45 Rondleiding op de afdeling Exploitatie Onderhouds Centrale (EOC) door dhr. D. Tjen A Kwoei.
11:45 – 12:15 Rondleiding op de afdeling Transmissie dienst (TRADI) door dhr. H. Bottse.
12:15 – 12:30 Vertrek naar centrum 2 aan de van `t Hogerhuysstraat.
12:30 – 13:15 Centrum 2 (TRADI) Rondleiding door dhr. Wijnhard.
13:15 – 13:45 Rondleiding op de afdeling internet en multimedia diensten door dhr. M. Noten.
14:00 Vertrek naar keizerstraat.
Bij het zien van het programma keek ik Werner en Roland aan en zag aan ze dat wat ik dacht ze ook dachten. Ik had niet verwacht dat het zo lang zou duren. Maar goed, uiteindelijk was het echt leuk en bijzonder om eens achter de schermen te kijken bij een groot Telecommunicatie bedrijf.
Na het bezoek aan Telesur zijn we met een aantal nog ff een uurtje Paramaribo in geweest.
Toen ik eenmaal thuis was heb ik mijn vermoeide voeten in de hangmat gelegd en ben ik in slaap gevallen.
matthijs
donderdag 18 december 2008
En toen stonden we in de krant.....
De Ware Tijd, donderdag 18 december 2008
Werk gegarandeerd voor ICT carrière
door Martin Redjodikromo
18/12/2008
Paramaribo - Het Natuur Technisch Instituut (NATIN) wil in 2009 met een formele ICT-opleiding op MBO-niveau beginnen.
De voorbereiding is al ingezet via het Go-programma, waarbij een Surinaamse en Nederlandse organisatie bij elkaar worden gezet die gemeenschappelijke doelen nastreven. Het zogenoemde twinningssysteem. In dit kader is het Natin een samenwerking aangegaan met ROC Midden Nederland en verlenen de ICT-bedrijven Spangmakandra en het Nederlandse Us Media medewerking. Tot en met zaterdag vertoeven zes Nederlandse studenten bij Surinaamse gastgezinnen van eveneens zes Natin-studenten als onderdeel van dit twinningproject. Volgend jaar mei is het de beurt van de zes Natinners om voor twee weken bij hun Nederlandse gaststudenten op bezoek te gaan.
“Wat me opvalt is dat vooral de mate waarin de samenwerking tot stand komt, heel vlot verloopt,” zegt Werner Pauchli, docent Applicatieontwikkeling van ROC Midden Nederland, aan de krant. Hij merkt dat er duidelijke afspraken worden gemaakt en zonder hiërarchische problemen. “Iedereen kent zijn taak en doet wat hij moet doen.” Waarop de docent ook de nadruk legt, is dat personen die een ICT-carrière nastreven altijd gegarandeerd zijn van een baan. “De vraag naar ICT-krachten zal in de toekomst niet afnemen.” De docent dik ook aans dat ICT in feite overal hetzelfde is, het gaat er bij hem om dat studenten handvaten worden aangereikt om assertief te zijn en zich te kunnen inpassen in de bedrijfscultuur, en dat vooral teamwerk van belang is om bepaalde doelen te bereiken.
De Nederlandse ICT-studenten zijn gekoppeld aan Natin-studenten die electrotechniek doen. Jeane-Pierre Draibas is in zijn laatste jaar Electro-overdracht en is meer te weten gekomen over het opzetten van een computernetwerk. “Het is niet zomaar de stekker van de pc in een stopcontact steken, er komt veel meer bijkijken,” zegt hij. Volgens hem moet bij de aanleg hiervan de installateur precies weten hoeveel stroom er nodig is, wat de weerstanden zijn, en de aanleg van de bedrading moet daar ook op afgestemd zijn.
Matthijs van Leeuwen is vol lof over de opvang bij zijn Surinaams gastgezin, alleen moet hij wennen aan de voeding en het koude water uit de douche. Over bezoeken aan bedrijven merkt hij op dat het wel mogelijk is om in Suriname te werken. “Ik ben wel bereid tegen een Surinaams loon hier te komen werken, zolang het al mijn kosten kan dekken en ik ook een beetje kan sparen.”-.
dWT foto/ Werner Simons
Studenten van het Natin en ROC midden Nederland werken in klas 302 in groepen van vier aan ICT studieprojecten.Het is de bedoeling dat volgend jaar er eindelijk een formele ICT opleiding vanstart gaat op MBO-niveau bij het Natin.-.
Werk gegarandeerd voor ICT carrière
door Martin Redjodikromo
18/12/2008
Paramaribo - Het Natuur Technisch Instituut (NATIN) wil in 2009 met een formele ICT-opleiding op MBO-niveau beginnen.
De voorbereiding is al ingezet via het Go-programma, waarbij een Surinaamse en Nederlandse organisatie bij elkaar worden gezet die gemeenschappelijke doelen nastreven. Het zogenoemde twinningssysteem. In dit kader is het Natin een samenwerking aangegaan met ROC Midden Nederland en verlenen de ICT-bedrijven Spangmakandra en het Nederlandse Us Media medewerking. Tot en met zaterdag vertoeven zes Nederlandse studenten bij Surinaamse gastgezinnen van eveneens zes Natin-studenten als onderdeel van dit twinningproject. Volgend jaar mei is het de beurt van de zes Natinners om voor twee weken bij hun Nederlandse gaststudenten op bezoek te gaan.
“Wat me opvalt is dat vooral de mate waarin de samenwerking tot stand komt, heel vlot verloopt,” zegt Werner Pauchli, docent Applicatieontwikkeling van ROC Midden Nederland, aan de krant. Hij merkt dat er duidelijke afspraken worden gemaakt en zonder hiërarchische problemen. “Iedereen kent zijn taak en doet wat hij moet doen.” Waarop de docent ook de nadruk legt, is dat personen die een ICT-carrière nastreven altijd gegarandeerd zijn van een baan. “De vraag naar ICT-krachten zal in de toekomst niet afnemen.” De docent dik ook aans dat ICT in feite overal hetzelfde is, het gaat er bij hem om dat studenten handvaten worden aangereikt om assertief te zijn en zich te kunnen inpassen in de bedrijfscultuur, en dat vooral teamwerk van belang is om bepaalde doelen te bereiken.
De Nederlandse ICT-studenten zijn gekoppeld aan Natin-studenten die electrotechniek doen. Jeane-Pierre Draibas is in zijn laatste jaar Electro-overdracht en is meer te weten gekomen over het opzetten van een computernetwerk. “Het is niet zomaar de stekker van de pc in een stopcontact steken, er komt veel meer bijkijken,” zegt hij. Volgens hem moet bij de aanleg hiervan de installateur precies weten hoeveel stroom er nodig is, wat de weerstanden zijn, en de aanleg van de bedrading moet daar ook op afgestemd zijn.
Matthijs van Leeuwen is vol lof over de opvang bij zijn Surinaams gastgezin, alleen moet hij wennen aan de voeding en het koude water uit de douche. Over bezoeken aan bedrijven merkt hij op dat het wel mogelijk is om in Suriname te werken. “Ik ben wel bereid tegen een Surinaams loon hier te komen werken, zolang het al mijn kosten kan dekken en ik ook een beetje kan sparen.”-.
dWT foto/ Werner Simons
Studenten van het Natin en ROC midden Nederland werken in klas 302 in groepen van vier aan ICT studieprojecten.Het is de bedoeling dat volgend jaar er eindelijk een formele ICT opleiding vanstart gaat op MBO-niveau bij het Natin.-.
dinsdag 16 december 2008
maandag 15 december 2008
Week-end 13 en 14 december
Door: Raymond Zooooo, het is zaterdag, het is vroeg 5:35 en wij (Jean Pierre en ik) hebben ons verslapen. We haasten ons naar school en denken al aan de avonduren. Op school gaat alles goed en om 11 uur stoppen we er mee. Voor de Nederlandse studenten stonden er wat dingen gepland. We wilden eerst naar Cola Kreek gaan lunchen om vervolgens de nacht door te brengen op White Beach. De auto was net in elkaar gezet dus we konden vertrekken. Eenmaal onderweg leek het ons een goed idee om wat drinken in te slaan in het geval we stil zouden komen te staan. Dus bij één van de 1000 supermarkten langs de weg even gestopt om water in te slaan en een paar flessen cola. Nadat de sigaretjes waren gerookt en de blazen weer waren geleegd gingen we verder. Het was in principe een lange rechte weg maar het werd op een gegeven moment nog even spannend. We kwamen namelijk op een bauxiet weg waar ooit wel eens asfalt heeft gelegen, maar dat was helemaal afgebrokkeld. En met Werner achter het stuur, met een ietwat zware rechterbeen, was het een dolle rit. Na anderhalf uur rijden kwamen we in Cola Kreek aan. Het was erg rustig en het zag er allemaal leuk uit. Er was een hele grote speeltuin voor de kinderen en genoeg bomen om even uit de zon te gaan. We hebben even naar de kreek gekeken en het zag er inderdaad uit als Cola. Ook in het water waren niet zoveel mensen en we konden dus allemaal leuke foto’s maken van de kreek met de natuur erom heen. Maar goed, na 2 foto’s had ik wel zin in eten. We namen met z’n allen een patatje met en een parbootje (hét Surinaamse bier) of een colaatje. Na het op te hebben gegeten en even te hebben gezeten hadden we het wel gezien en vertrokken we naar onze eind bestemming: White Beach. Eenmaal aangekomen op White Beach en even te hebben ingecheckt gingen we onze hutten bekijken. We hadden in eerste instantie 2 hutten geboekt maar omdat er in 1 hut een 3-persoons bed stond besloten we er nog een appartement bij te nemen omdat het niet fijn is in dit heerlijke weer met zijn drieën tegen elkaar aan te liggen. Na ons te hebben gesetteld was het tijd om na een harde werkweek los te gaan met een heerlijk biertje, cocktailtje of mixdrankje (en dat al vanaf half 3 ‘s middags) na een paar uur te hebben gezeten waarin Roland uiteraard op de foto is gegaan met de barkeepster vonden we het om 17:00 tijd om een hapje te eten. Na ons even te hebben opgefrist en andere kleren te hebben aangedaan zijn we richting het restaurant gelopen. We werden warm ontvangen door onze gastheer/kok en we kregen een grote tafel aangeboden. Na een drankje te hebben besteld en een menu te hebben uitgekozen hebben we lekker genoten van het mooie weer (kan het niet vaak genoeg zeggen) tot het eten kwam. Uiteindelijk kwam het eten en we kregen echt onwijs veel. We hebben allemaal echt enorm genoten van het eten! Tijdens het drinken van nog enkele () drankjes in het restaurant kwam onze gastheer met het voorstel om karaoke te gaan zingen. We waren de enige in het restaurant, we hadden al wat op en wij gingen dus op het aanbod in. Na heel veel gelachen te hebben om het prachtige gezang van ons allen en onze constante score van 0, vonden we het genoeg en zijn wij er mee opgehouden. Na vele roseetjes en Bacardi colaatjes vonden we het rond een uur of half 11 tijd om het restaurant van ons te verlossen. We hebben de rekening betaald en zijn naar de hut van Werner, Mathijs en Martijn vertrokken om daar nog wat te drinken. We hadden met zijn allen afgesproken dat we niet voor 12 uur zouden gaan slapen en zo wel werd je de Suriname rivier ingedonderd. Dus iedereen nam nog een goeie borrel om wakker te blijven. Een aantal stapten rond half 1 in bed en sommige half 2. Roland en ik hadden het nog naar onze zin en zijn dus nog maar even over het strand gelopen om te kijken of er nog iets te beleven viel. Na enkele hutjes te zijn gepasseerd kwamen we bij een hindoestaanse familie. Hier hebben we de rest van de nacht doorgebracht met wat hapjes en drankjes. Na een aantal uren vonden we het wel welletjes en zijn ook wij gaan slapen. En zo kwam alles tot een einde…….. Ik denk dat ik namens de gehele groep kan zeggen dat het een super geslaagd weekend was dat zeker nog eens over gedaan mag worden! Zeker met dat lekkere weer. - Raymond P.S. Dit is een zeer ingekorte versie van de avond, maar de sappige verhalen worden persoonlijk wel verteld (of niet natuurlijk)..
Martijn & Akash
Vandaag, 12 December is de beurt aan ons om een stukje te schrijven.
Wij zijn Akash Jageswar en Martijn.
Ik ben door mijn gastgezin goed ontvangen. Ik vind de mensen erg gastvrij, wat ik vooral mooi vind is dat de ouders mij als een zoon zien. Dit is iets wat in Nederland niet gebeurd. Het eten is ook erg lekker, alleen kan ik het sausje niet altijd herkennen wat er in zit, maar het is wel erg lekker.
Het is elke dag vroeg opstaan, en het is ‘ochtends zelfs al flink warm!!! Vooral als ik de airco uit stap... Ik denk dat ik door de airco minder last heb van de muggen. Ik heb er wel een paar op mijn voet. Of ze vinden mij gewoon niet lekker, haha.
Ik heb een erg ruime slaapkamer, zoals ik al zei heb ik een airco. Dit is erg luxe, ik ben de enigste van de Nederlandse studenten met een airco. Er staan 2 ruime bedden, dus het had best gekund dat ik Maris mee had kunnen nemen als handbagage!! Ik had haar hand vast kunnen houden, dus dan is het handbagage. Toch? :-P ;-)
Wat mij verbaasde is dat er in de supermarkt hagelslag is. En niet zomaar hagelslag, maar hagelslag van de EuroShopper!! Wat doet dat nou in Suriname??
Ik ben Akash, het maatje van Martijn. Wat ik heel erg leuk vind is dat Martijn heel snel bij ons gewend is. We hebben enkele leuken momenten gehad, bijvoorbeeld gezellig chillen in de stad, grapjes maken, maakt niet uit waarover.
Ik vind het werken aan het project erg gezellig. Niet alleen leerzaam, maar omdat het een leuk groepje is, is het ook leuk om te doen.
De Nederlandse studenten vind ik erg aardig. Ze zijn als een team.
Wat wij erg gezellig vinden is om in de avonduren met Prawien, Roland, Awinash en Matthijs iets gezelligs te gaan doen. Zo zijn we een keer naar voetballen gegaan, wat ook erg gezellig was: we zijn naar een speelhal geweest, hier hebben wij wat foto’s van.
In de speelhal hebben ze tafelvoetbal, … en voor Nederlandse begrippen ‘ouderwetse’ arcade speel automaten. Jeetje, wat is het lang geleden dat ik die machines gezien heb… :-P Er was zelfs friet te koop.
Als je het leuk vind om mijn persoonlijke blog te lezen, mag je een kijkje nemen op:
http://www.mybeagle.net/surinameblog/
Wij zijn Akash Jageswar en Martijn.
Ik ben door mijn gastgezin goed ontvangen. Ik vind de mensen erg gastvrij, wat ik vooral mooi vind is dat de ouders mij als een zoon zien. Dit is iets wat in Nederland niet gebeurd. Het eten is ook erg lekker, alleen kan ik het sausje niet altijd herkennen wat er in zit, maar het is wel erg lekker.
Het is elke dag vroeg opstaan, en het is ‘ochtends zelfs al flink warm!!! Vooral als ik de airco uit stap... Ik denk dat ik door de airco minder last heb van de muggen. Ik heb er wel een paar op mijn voet. Of ze vinden mij gewoon niet lekker, haha.
Ik heb een erg ruime slaapkamer, zoals ik al zei heb ik een airco. Dit is erg luxe, ik ben de enigste van de Nederlandse studenten met een airco. Er staan 2 ruime bedden, dus het had best gekund dat ik Maris mee had kunnen nemen als handbagage!! Ik had haar hand vast kunnen houden, dus dan is het handbagage. Toch? :-P ;-)
Wat mij verbaasde is dat er in de supermarkt hagelslag is. En niet zomaar hagelslag, maar hagelslag van de EuroShopper!! Wat doet dat nou in Suriname??
Ik ben Akash, het maatje van Martijn. Wat ik heel erg leuk vind is dat Martijn heel snel bij ons gewend is. We hebben enkele leuken momenten gehad, bijvoorbeeld gezellig chillen in de stad, grapjes maken, maakt niet uit waarover.
Ik vind het werken aan het project erg gezellig. Niet alleen leerzaam, maar omdat het een leuk groepje is, is het ook leuk om te doen.
De Nederlandse studenten vind ik erg aardig. Ze zijn als een team.
Wat wij erg gezellig vinden is om in de avonduren met Prawien, Roland, Awinash en Matthijs iets gezelligs te gaan doen. Zo zijn we een keer naar voetballen gegaan, wat ook erg gezellig was: we zijn naar een speelhal geweest, hier hebben wij wat foto’s van.
In de speelhal hebben ze tafelvoetbal, … en voor Nederlandse begrippen ‘ouderwetse’ arcade speel automaten. Jeetje, wat is het lang geleden dat ik die machines gezien heb… :-P Er was zelfs friet te koop.
Als je het leuk vind om mijn persoonlijke blog te lezen, mag je een kijkje nemen op:
http://www.mybeagle.net/surinameblog/
vrijdag 12 december 2008
Steven Baas & Sean Libby
Beste lezers,
Hierbij een verhaal van Sean Libby en Steven Baas.
Sean stond vanmorgen op en kwam tot zijn verbazing dat Steven nog steeds sliep, dit is niet een heel raar verschijnsel aangezien Steven wel van slapen houdt. Na drie keer geroepen te zijn door ‘’Oom’’ Glen (Vader van Sean) sliep Steven nog steeds! Steven heeft een paar dagen hiervoor aangegeven dat hij het niet erg zou vinden om bekogeld te worden met een glas ijskoud water als hij niet zou willen opstaan. Dit gebeurde dan ook en Steven was gelijk wakker. Aan slapen kon hij zelfs niet meer denken.
Sean hier tegenover was al klaar met ontbijten en baden, dit gebeurde omstreeks half 5 s’ochtends.
Na een heerlijk ontbijt en een snelle bak koffie sprongen ze op de fiets om vervolgens naar de ‘’bushalte’’ te gaan. Hier kwam de schoolbus de jongens en alle andere studenten uit de buurt ophalen, Sean en Steven dachten in de schoolbus te kunnen slapen maar dankzij de harde muziek, die de buschauffeur dus blijkbaar wel erg leuk vindt, was het slapen niet mogelijk.
Eenmaal op school aangekomen was het onder nabij kwart over zes, oftewel, de jongens hadden nog drie kwartier om te socializen met de altijd zo vrolijke Surinaamse studenten aan het NATIN.
Hierna hadden ze de dagelijkse werkbespreking over de voortgang van de projecten.
Sean en Steven maakte met hun andere twee projectleden Jean-Pierre en Raymond de tekening en plattegrond af van de desbetreffende lokalen van de Wim Bos Verschuurschool die vervolgens werden uitgeprint op A3-formaat.
Met deze tekeningen bij de hand zijn de jongens op stap gegaan richting Wanica Technical Center in Paramaribo. Hier zijn de jongens heel goed geholpen en voorzien van alles wat ze nodig hadden. Zoals bijv. de prijzen van kabelgoten, kabels, breakers e.d.
Hierna moest Jean-Pierre nog even naar het toilet, dit deed hij aan de overkant waar zijn moeder werkte. De jongens zijn er later met zijn vieren gaan kijken omdat dit een school was voor slechthorende en/of doofstomme kinderen. Dit vonden de jongens een erg mooie ervaring, ze hebben hier ook nog wat foto’s mogen maken.
Hierna zijn ze nog naar de computerwinkel gegaan voor de prijzen van de benodigde computerproducten, dit is allemaal succesvol gelopen en zo konden de jongens met een gerust hart naar huis.
Ongeveer drie uur s’middags zijn Sean en Steven elke dag thuis, dus zo ook vandaag weer.
Hier hebben de jongens samen met Esther en ‘’Oom’’ Glen Bitawiri gegeten. Hier is erg van genoten.
Hierna wouden de jongens beginnen aan hun blog, maar door het onweer was dit niet mogelijk omdat alle elektrische apparatuur dan overhit kan raken en daardoor alles kan uitvallen en ernstig beschadigd kan raken. Dus zijn ze in de woonkamer met het gezin zelfgemaakte warme vla gaan eten terwijl het buiten erg ‘’koud’’ was.
Toen de storm tegen de tijd dat het al een beetje donker was ging liggen, zijn Sean en Steven er op uit gegaan om gras te gaan snijden voor de 12 koeien. Ook dit is met veel lol gebeurd. Dit is een van de dingen die ‘’Oom’’ Glen dagelijks doet. Respect Glen!
Hierna zijn ze verder gegaan met hun blog, vervolgens vroegen ze zich af hoe Werner morgen eigenlijk naar hun toe zou komen voor het zogeheten ‘’gastgezinbezoek’’. Na een aantal telefoontjes gepleegd te hebben zijn de jongens er een groot stuk wijzer uit geworden en wisten ze genoeg om later op de avond met een gerust hart en voldaan gevoel te kunnen slapen.
Hierbij een verhaal van Sean Libby en Steven Baas.
Sean stond vanmorgen op en kwam tot zijn verbazing dat Steven nog steeds sliep, dit is niet een heel raar verschijnsel aangezien Steven wel van slapen houdt. Na drie keer geroepen te zijn door ‘’Oom’’ Glen (Vader van Sean) sliep Steven nog steeds! Steven heeft een paar dagen hiervoor aangegeven dat hij het niet erg zou vinden om bekogeld te worden met een glas ijskoud water als hij niet zou willen opstaan. Dit gebeurde dan ook en Steven was gelijk wakker. Aan slapen kon hij zelfs niet meer denken.
Sean hier tegenover was al klaar met ontbijten en baden, dit gebeurde omstreeks half 5 s’ochtends.
Na een heerlijk ontbijt en een snelle bak koffie sprongen ze op de fiets om vervolgens naar de ‘’bushalte’’ te gaan. Hier kwam de schoolbus de jongens en alle andere studenten uit de buurt ophalen, Sean en Steven dachten in de schoolbus te kunnen slapen maar dankzij de harde muziek, die de buschauffeur dus blijkbaar wel erg leuk vindt, was het slapen niet mogelijk.
Eenmaal op school aangekomen was het onder nabij kwart over zes, oftewel, de jongens hadden nog drie kwartier om te socializen met de altijd zo vrolijke Surinaamse studenten aan het NATIN.
Hierna hadden ze de dagelijkse werkbespreking over de voortgang van de projecten.
Sean en Steven maakte met hun andere twee projectleden Jean-Pierre en Raymond de tekening en plattegrond af van de desbetreffende lokalen van de Wim Bos Verschuurschool die vervolgens werden uitgeprint op A3-formaat.
Met deze tekeningen bij de hand zijn de jongens op stap gegaan richting Wanica Technical Center in Paramaribo. Hier zijn de jongens heel goed geholpen en voorzien van alles wat ze nodig hadden. Zoals bijv. de prijzen van kabelgoten, kabels, breakers e.d.
Hierna moest Jean-Pierre nog even naar het toilet, dit deed hij aan de overkant waar zijn moeder werkte. De jongens zijn er later met zijn vieren gaan kijken omdat dit een school was voor slechthorende en/of doofstomme kinderen. Dit vonden de jongens een erg mooie ervaring, ze hebben hier ook nog wat foto’s mogen maken.
Hierna zijn ze nog naar de computerwinkel gegaan voor de prijzen van de benodigde computerproducten, dit is allemaal succesvol gelopen en zo konden de jongens met een gerust hart naar huis.
Ongeveer drie uur s’middags zijn Sean en Steven elke dag thuis, dus zo ook vandaag weer.
Hier hebben de jongens samen met Esther en ‘’Oom’’ Glen Bitawiri gegeten. Hier is erg van genoten.
Hierna wouden de jongens beginnen aan hun blog, maar door het onweer was dit niet mogelijk omdat alle elektrische apparatuur dan overhit kan raken en daardoor alles kan uitvallen en ernstig beschadigd kan raken. Dus zijn ze in de woonkamer met het gezin zelfgemaakte warme vla gaan eten terwijl het buiten erg ‘’koud’’ was.
Toen de storm tegen de tijd dat het al een beetje donker was ging liggen, zijn Sean en Steven er op uit gegaan om gras te gaan snijden voor de 12 koeien. Ook dit is met veel lol gebeurd. Dit is een van de dingen die ‘’Oom’’ Glen dagelijks doet. Respect Glen!
Hierna zijn ze verder gegaan met hun blog, vervolgens vroegen ze zich af hoe Werner morgen eigenlijk naar hun toe zou komen voor het zogeheten ‘’gastgezinbezoek’’. Na een aantal telefoontjes gepleegd te hebben zijn de jongens er een groot stuk wijzer uit geworden en wisten ze genoeg om later op de avond met een gerust hart en voldaan gevoel te kunnen slapen.
Abonneren op:
Posts (Atom)